تأثیر گروه‌درمانی امیدمحور، مبتنی بر نظریه امید اسنایدر بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان

پیش‌زمینه و هدف: بیماری سرطان ازجمله اختلالات مزمنی است که به‌شدت روی سلامت و درنتیجه کیفیت زندگی افراد تأثیرگذار است. بیماران مبتلا به سرطان استقلال و توانایی خود را برای شرکت مؤثر در خانواده و اجتماع ازدست‌داده و احساس فقدان شایستگی و عدم اطمینان می‌کنند. این مطالعه، باهدف بررسی تأثیر گروه‌درمانی امید محور مبتنی بر نظریه امید اسنایدر، بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان مراجعه‌کننده به مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه در سال 95-1394 انجام گردید. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه تجربی از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده است که بر روی 40 بیمار مبتلا به سرطان مراجعه‌کننده به مرکز آموزشی درمانی امام خمینی ارومیه انجام شد. بیماران به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و سپس به‌طور تصادفی به دو گروه 20 نفری مداخله و کنترل تقسیم شدند. مشارکت‌کنندگان گروه مداخله به مدت 8 جلسه، هر هفته 1 جلسه تحت آموزش گروهی بر مبنای نظریه امید اسنایدر قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده‌ها شامل پرسشنامه‌های جمعیت شناختی، امید اسنایدر و کیفیت زندگی مخصوص بیماران مبتلا به سرطان QLQ-C30 بود. داده‌ها از طریق نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های کای دو، تی مستقل و تی زوجی تحلیل گردید. یافته‌ها: نتایج نشان داد که گروه‌درمانی امید محور، باعث افزایش میانگین نمره‌های حیطه عملکردی و حیطه کیفیت زندگی در بیماران گروه مداخله شده است (05/0>P). ولی در حیطه علائم تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (05/0<P). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، امید درمانی تأثیر چشمگیری بر بهبود ابعاد مختلف کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در مردان و زنان مبتلا به سرطان دارد. بنابراین، مسئولین و مدیران سیستم بهداشتی کشور با استفاده از نتایج این پژوهش می‌توانند، با اجرای برنامه‌ها و راهکارهایی جهت ایجاد مداخلات گروه‌درمانی امید محور برای بیماران مبتلا به سرطان کیفیت زندگی آنان را در حیطه‌های مختلف ارتقاء دهند.